Krisha

Krisha, stil sahibi kaotik kurgusuyla ve şahsına münhasır görüntü işçiliğiyle dikkat çeken, nitelikli, eksantrik bir ilk film. Ayrıksılığını ve seyredeni hemencecik sarmalayan sahiciliğini de ince fikirli genç yönetmenine (Trey Edward Schults) borçlu. Zira Schults'un akrabalarını ve dostlarını bir eve toplayarak filmin çekimlerini sadece dokuz günde tamamlamış olması, odağına aldığı disfonksiyonel ailenin kopuk ilişkilerini de irdelediği için büyük önem arz ediyor. Film bu noktada bana 2013 yılında izlediğimiz Coherence'i hatırlattı biraz. Oradaki yönetmenin evinde dostlarla yapılan toplantının samimiyetini Krisha'da da hissetmek mümkün. Sizi bilmem ama ben böylesi minimal hoşlukları, nazenin detaycılığı çok seviyorum, ekranda dönen anlatıya yaşanmışlık da katıyor hem. Etkisi ve yumruğu da çok daha kuvvetli olabiliyor böylece. Burada da bir araya gelmiş kalabalık ailenin bencil ve yılgın üyeleri arasındaki tatlı-sert etkileşim yabancı gelmediği gibi sarstı da beni. Kısaca özetlemek gerekirse mazisi karanlık altmışlarında bir keş Krisha (Krisha Fairchild). Müptelalığı yüzünden uzaklaştığı ailesiyle yıllar sonra Şükran Günü yemeği için buluşuyor. Kimse geçmişi unutmamış ama Krisha'nın ufaktan toparlandığı ümit edilerek ortak yaşanmışlıkların hatrına sünger çekilmiş. Lakin bu aile sohbetleri, bilindik mutfak şangırtıları, ev içlerinin uyuşuk ritüelleri ve zaman değişiyor ben sabit kalıyorum hissi kadının içindeki uyuyan devi uyandırıveriyor hemen. Eski kadim günahlarına teslimiyeti zor olmuyor. Kilitli kutunun açılması ile fırından yeni çıkarılan dev kanatlının yere düşmesi akabinde infial töreni başlıyor ve Krisha yemek sofrasında sansasyon yaratıyor. Alkolün ve hapların keskin kamera hareketleri sayesinde ayan beyan görülebilen emareleriyle tüm düğümün çözüldüğü, özellikle Schults'un yönetim ve Fairchild'ın ise oyunculuk becerilerini sonuna kadar konuşturduğu bu yemek sahnesi finalde seyirciyi de sofranın etrafında oturan aile bireyleriyle beraber boğazlarda kalan birer lokma ile uğurluyor. (A-)